vrijdag 11 september 2020

Uitgebloeid of opnieuw in knop?

Als we op een bepaalde leeftijd zijn komen of periodes waarin we tot ontdekking komen dat het beste al voorbij is of nooit zal komen. Uitgeblust of overbodig voelen niets van eigenwaarde meer. Kan het zijn dat we misschien te klein denken zoals God ons ziet en wil gebruiken. Juist in periodes dat we graag op de achtergrond willen verdwijnen wil God ons op de voorgrond plaatsten.

 Net als in Luca 19:1 Zacheus de (kleine) man die in een boom moest klimmen om een glimp van jezus te zien , veilig in een boom zodat niemand je ziet en toch boven de mensen kan kijken. Je zou dan ook niet verwachten dat Jezus juist hem zag en tegen hem zei “Zacheus  kom naar beneden ik wil bij jouw de maaltijd gebruiken”. Jezus kijkt ook zo naar ons en vraagt elke dag “ik wil bij jouw aanschuiven, wil je dat ben Ik welkom?” Ik heb nieuwe dingen voor jouw. Voor mij ben jij waardevol!

 Het is aan jou om te zien hoe klein jij jezelf ook vindt, ben ik uitgebloeid , of ben ik opnieuw in bloei. Soms vergeten wij als je eenmaal bent opgebloeid en hebt vrucht gedragen na deze tijd wordt er zaad geproduceerd . Zaad dat weer nieuwe dingen zal geven zoals Hij ons heeft bedoeld , in onze ogen misschien klein maar groot in Zijn almachtig plan.

Jezus heeft altijd een plan voor ons vanaf de wieg tot aan de dood , we begrijpen het vaak niet maar Hij wel. Valt niet mee Hem te vertrouwen.

Ben jij nog in bloei of ben jij de zaaier!? Nodig je Hem uit om samen de maaltijd te nuttigen.

vrijdag 15 juni 2018

Welzijn


Kluwen van gedachten die mij zeer bezwaard.
Druist in tegen al wat ik verwacht.
Haalt mij neer maakt mij minder waard.
Door mijn onlogisch denken, mijn daden veracht.

Een steen op mijn geweten, mijn lichaam protesteert
Het anker van het leven vindt geen houvast en glijd heen
Mijn ziel beschadigd mijn “ik”  bezeerd.
Hoe hou ik mij nog op de been.

Is het leven nog de moeite waard te vechten
Als ik weet dat ik verlies
Niets om nog maar aan te hechten
In een hoekje is het waar ik welzijn verlies.

Soms wordt ik nog door handen gedragen,
Hulp van vrienden heel dichtbij.
Als ik zelf niet meer kan lopen en mag vragen.
is er toch nog hulp en steun van heel nabij.

Blijft het dan toch verlangen naar het leven.
Maar ook naar de ontmoeting van God mijn Heer.
Samen kunnen wij het verdriet en pijn vergeven.
Tot mijn laatste adem verlaat Hij mij nimmer meer.