Verbaast

Diep verdriet!

Wie ben ik?

Lawaai van de stilte

Welzijn

Kluwen van gedachten die mij zeer bezwaard.

Druist in tegen al wat ik verwacht.
Haalt mij neer maakt mij minder waard.
Door mijn onlogisch denken, mijn daden veracht.

Een steen op mijn geweten, mijn lichaam protesteert
Het anker van het leven vindt geen houvast en glijd heen
Mijn ziel beschadigd mijn “ik”  bezeerd.
Hoe hou ik mij nog op de been.

Is het leven nog de moeite waard te vechten

Als ik weet dat ik verlies
Niets om nog maar aan te hechten
In een hoekje is het waar ik welzijn verlies.

Soms wordt ik nog door handen gedragen,

Hulp van vrienden heel dichtbij.
Als ik zelf niet meer kan lopen en mag vragen.
is er toch nog hulp en steun van heel nabij.

Blijft het dan toch verlangen naar het leven.

Maar ook naar de ontmoeting van God mijn Heer.
Samen kunnen wij het verdriet en pijn vergeven.
Tot mijn laatste adem verlaat Hij mij nimmer meer.